Uzależnienie od internetu i fonoholizm

Tak naprawdę wciąż do końca nie wiemy, jaki wpływ na człowieka mają ekrany. Jednak już teraz można zaobserwować wiele negatywnych konsekwencji uzależnienia od komputerów czy telefonów. Wśród medycznych skutków takiego nałogu, możemy wymienić między innymi: nadmierne zmęczenie, pogorszenie wzroku i słuchu, bóle głowy a także osłabienie układu odpornościowego. Nie zapominamy również o psychicznych oraz społecznych skutkach uzależnia. Wyobcowanie, konflikt z otoczeniem, problemy w szkole, trudności z koncentracją a nawet agresywne zachowania – to tylko niektóre z negatywnych efektów jakie niesie za sobą uzależnienie od internetu. Dzieci mogą odczuwać takie same symptomy „odstawienia od telefonu” jak osoby uzależnione.

Pamiętajmy, że nigdy nie jest za późno na szukanie pomocy.

  

RODZICU

      W obecnym czasie nasuwa się dużo pytań i jeszcze więcej niepewności. To bardzo trudny czas dla nas wszystkich. Zwłaszcza dzieci, po których czasami nawet nie widać, że coś przeżywają. Chociaż każde dziecko rożnie radzi sobie z emocjami, to w obliczu zamkniętej szkoły, odwołanych wydarzeń, izolacji z rówieśnikami będą musiały czuć wsparcie i miłość najbliższych. Teraz bardziej niż kiedykolwiek. Rodzice powinni spokojnie rozmawiać z dziećmi o koronawirusie,  przekazać informację, że najłagodniej znoszą go dzieci i młodzież. Warto przypomnieć, że są rzeczy które możemy zrobić aby zapewnić bezpieczeństwo sobie i innym.

     Trzeba zaplanować zupełnie nowy plan dnia. Wspólnie z dziećmi. Trzeba stworzyć harmonogram dnia, który obejmuje zarówno czas na zabawę. możliwość kontaktu telefonicznego z przyjaciółmi, a także czas "wolny od technologii" i czas na odrabianie lekcji. Dużym wsparciem dla naszych dzieci będzie zapewnienie przewidywalnego dnia i świadomości, kiedy powinny się uczyć lub pracować w domu, a kiedy mogą się bawić. I przestrzegać tych ustaleń. Jeśli chodzi o młodsze dzieci, to najlepiej zaplanować ich dzień tak, aby najpierw zacząć od obowiązków szkolnych i domowych a następnie przeznaczyć czas na zabawę.

     Pozwólmy dzieciom odczuwać emocje, pozwólmy dzieciom na smutek. my dorośli patrzymy na sytuację przez pryzmat doświadczeń a dla dzieci czy nastolatka to są poważne problemy. Empatia i zrozumienie są najlepszym wsparciem. w przeżywaniu trudnych emocji bardzo ważna jest równowaga między rozmową o naszych odczuciach a znajdywaniem rozrywki, która pozwoli rozproszyć myśli. Co kilka dni można spędzić wieczór na wspólnej zabawie, grach  planszowych wspólnych ćwiczeń lub gotować razem posiłki. Ważne żebyśmy robili wszystko co w naszej mocy aby nie dzielić się z dziećmi swoimi lękami i nie okazywać obawy. Trzeba pamiętać, że to rodzice zapewniają swoim dzieciom poczucie bezpieczeństwa. Nawet jeśli odczuwamy niepokój nie możemy pozwolić aby udzielił się on najmłodszym.

     A teraz może kilka wskazówek jak motywować dziecko do nauki:

     Dostrzegaj sukcesy i starania dziecka. Omawiając jego pracę najpierw podkreśl dobre strony, wskazując nad czym mogło by jeszcze popracowć. Czasami warto powstrzymać się przed oceną, zachęcając do samooceny."Nie jesteś zadowolony z efektów swojej pracy? Czy jest coś co chciałbyś poprawić?" Okazywać szczere zainteresowanie jego lekcjami i uczuciami, które mu towarzyszą. Zamiast krytykować i oceniać-dodaj mu otuchy.

    Jeśli widzisz, że sprawy dziecka idą źle, nie wahaj się powiedzieć mu o tym, co cię martwi i czego od niego oczekujesz. Trzeba zawrzeć z nim kontrakt - powinien sam ponosić odpowiedzialność za naukę. Trzeba zaoferować mu swoją pomoc, ale raz w tygodniu albo częściej zależy to od wieku dziecka skontrolować jak sobie radzi.

     Rozmawiać z dzieckiem o jego zainteresowaniach i planach na przyszłość i czy jest świadomy tego co musi zrobić, żeby ten cel osiągnąć. Wdrażaj dziecko do systematyczności.

     Przede wszystkim nie ulegajmy negatywnym emocjom, bo one psują najlepsze relacje.   

                                                Pedagog szkolny.

 

11 zasad skutecznej nauki:

11_zasad_skutecznej_nauki.pdf

1. Zasada 40 sekund!

Już 40 sekund krótkiej powtórki wystarczy żeby zapamiętać znacznie więcej nawet materiału. Powtarzanie to podstawa zapamiętywania i nauki. Powtarzać można w różny sposób: na głos, w myślach, za pomocą pomocniczych rysunków. Ważne jest, aby etapu powtórki nie pomijać w całym procesie uczenia. Tylko w taki sposób przyswojona wiedza może zostać utrwalona.

2. Opowiadaj o tym, czego się nauczyłeś!

Chcesz mieć pewność, że zapamiętasz? Opowiedz komuś na głos o tym, czego właśnie się nauczyłeś. osoba, do której się zwracasz, nie musi cię wcale słuchać. Poza tym ta metoda jest na tyle skuteczna, że pozwala dłużej zapamiętać nawet pojęcia abstrakcyjne, niemające zbytnio wiele wspólnego z otaczającą Cię rzeczywistością.

3. Rób odręczne notatki!

Zapamiętasz więcej, jeśli będziesz notować ręcznie, a nie na komputerze.

Te prowadzone na komputerze pozwalają na zbyt szybkie pisanie, co nie przekłada się niestety na prędkość i trwałość zapamiętywania. Natomiast ręcznie zapisywanie zasłyszanych słów czy przyswajanych pojęć zmusza umysł do analizowania notowanych informacji. Dzięki temu już na etapie notatek wiedza jest przetwarzana przez Twoją pamięć.

4. Nauka Cię nudzi? Bazgraj na marginesie!

Osoby, które w trakcie notowania rysują, zapamiętują nawet do 30% więcej. kiedy notujemy odręcznie, nie bójmy się przy okazji szkicować i bazgrolić na marginesach. Ten z pozoru niepotrzebny dodatek poprawia efekty nauki.

Nieważne, że nie masz talentu plastycznego. Twoje rysunki mogą być równie dobrze nic nieznaczącymi bazgrołami. Fakt, że rysujesz, pozwala dalej skupiać ci się na kartce, a tym samym nie masz możliwości zajmowania się innymi rzeczami, które mogłyby cię zupełnie rozproszyć.

5. Dziel materiał na części i rób przerwy!

Zrób przynajmniej 10 minut przerwy pomiędzy nauką różnych partii materiału.  Aby łatwiej uczyć się tak dużej ilości informacji, koniecznie musisz podzielić całość na kilka czy kilkanaście części. 

Dlatego materiał podziel na kilka części, a podczas nauki rób sobie przerwy. Mózg musi mieć chwilę, aby utrwalić przyswojone informacje. Jeśli zarzucisz go zbyt dużą ilością danych i nie będziesz robił krótkich przerw, cała wiedza „wyparuje”. Natomiast już 10 minutowa przerwa będzie wystarczającym czasem do „uporządkowania” przez mózg tego, co przed chwilą opanował.

6. Rób listę „to do”- zaplanuj naukę!

Doba ma tylko 24 godziny i wpisanie nadmiaru zadań na listę nie sprawi, że dzień się wydłuży. Zatem lista powinna zawierać zadania rozplanowane realnie na cały dzień. Lista „to do” nie tylko gromadzi je wszystkie w jednym miejscu, ale pozwala też na określenie orientacyjnego czasu na ich wykonanie. Poza tym możliwość „odhaczania” zrealizowanych punktów daje dodatkową satysfakcję z wykonywanej pracy.

Rozpocznij naukę od zaplanowania swoich przerw na… rozpraszanie.    Swój czas podziel na bloki, wpisz czas na zajrzenie do maili, mediów społecznościowych  i innych rozpraszaczy. To pozwoli Ci utrzymać dyscyplinę. W czasie poświęconym na naukę, wyłącz wszystkie powiadomienia, najlepiej odłóż telefon poza zasięg Twojego wzroku.

7. Aktywność fizyczna też wpływa na pamięć!

Pamiętaj, aby w czasie intensywnej nauki dostarczać umysłowi również dostatecznej ilości świeżego powietrza. Nic nie dotleni lepiej Twojej głowy, jak wysiłek fizyczny. Choćby spacer. Jednak – jak dowodzą badania – nie może on być wykonany wcześniej niż ok. 4 godziny po nauce. Najprawdopodobniej ma to związek ze zdolnością utrwalenia przyswojonej wiedzy.

8. Zaczynaj od najtrudniejszych zadań!

Naukę  należy zaczynać od wykonania najtrudniejszych zadań. Po pierwsze dlatego, że to one właśnie wywołują największe napięcie. Po drugie, na początku dnia  dysponujesz dostateczną energią, dzięki której jego realizacja będzie łatwiejsza. Poza tym warto uporać się w pierwszej kolejności z tym, co Cię najbardziej stresuje i co jest najważniejsze, aby przez pozostałą część dnia móc spokojnie pracować.

9. Zachowaj równowagę!

Przepracowanie i brak czasu na relaks odbiją się nie tylko na jakości wykonywania przez Ciebie  zadań, ale również na twoim zdrowiu. Dlatego w godzinach przeznaczonych na naukę  warto skupić się wyłącznie na niej, aby potem  spędzić czas ze swoimi najbliższymi, czy zająć się swoim hobby.

10. Wybierz technikę skuteczną dla Ciebie!

Nie musisz wykorzystywać wszystkich sposobów naraz. Testuj każdy z nich po to, aby wybrać najlepszy wariant dla siebie. Nic cię to nie kosztuje, a może przynieść naprawdę wymierne efekty. Najważniejsze, to wykonać pierwszy krok, czyli rozpocząć działanie, a wspomniane sposoby  mogą Ci w tym znacznie pomóc.

11. Sen ważna sprawa!

Naucz się odpoczywać i popracuj nad jakością snu. Przed snem postaraj się podsumować dzień, spisz to, co udało Ci się zrobić i wpisz na listę niedokończone zadania. Zrezygnuj też z telefonu bezpośrednio przed snem lub skorzystaj z nocnego trybu podświetlania ekranu.

Ile snu Ci potrzeba:

• nastolatkowie w wieku od 6 do 13 lat -     9-11 godzin snu,
• nastolatkowie w wieku od 14 do 17 lat -   8-10 godzin snu,

Rada dodatkowa: pracuj nad zdolnością koncentracji.

(ćwiczenia na koncentrację w następnym odcinku ) --

  pozdrawiam  - pedagog

 

RODZICU,  ĆWICZ Z DZIECKIEM KONCENTRACJĘ!

Koncentracja.pdf

 

Dzięki stosowaniu różnych ćwiczeń, metod oraz technik zapamiętywania, dzieci mogą rozwijać koncentrację uwagi, pamięć oraz wyobraźnię.

 Zabawy wprowadzające sekwencje: -pokazujemy dziecku sekwencje ruchów, np. klaśnięcie w kolana, w ręce, nad głową, pod kolanem itd. – dziecko te ruchy powtarza w takiej samej kolejności.

 - głuchy telefon (zadaniem dziecka jest dokładne powtórzenie zdania, które usłyszało

- powtórz numer telefonu (zaczynamy od 3 cyfr, a następnie zwiększamy ilość)

 -lista zakupów: zabawę zaczynamy mówiąc „idziemy na zakupy i musimy kupić…”. Wymyślamy i wymieniamy na zmianę z dzieckiem produkty spożywcze, które są nam potrzebne, powtarzając przy tym już wcześniej wymienione.

Memory - gra polega na łączeniu w pary i zapamiętywaniu, gdzie ukryte są takie same obrazki.    

  (Grę można stworzyć samodzielnie za pomocą np. nakrętek z butelek, na których naklejamy po 2 pary takich samych obrazków)

Różnice – zdaniem dziecka jest odnalezienie różnić dzielące dwa obrazki. Można też wyszukiwać różnice w ciągach liczb, liter lub słów. ( wersja dla starszych dzieci)

Podaj kolejność – za parawanem ( kocykiem)  w rzędzie układamy kilka przedmiotów (np. piłka, książka, miś, samochód, klocki). Dziecko przygląda się tym przedmiotom i zapamiętuje ich kolejność. Następnie zasłaniamy parawan, a dziecko wymienia wszystkie przedmioty w kolejności.

Pytania do ilustracji – pokazujemy dziecku obrazek i prosimy, aby mu się uważnie przyglądało. Następnie zakrywamy obrazek i zadajemy dziecku jak najwięcej  pytań dotyczące ilustracji.

 Powtórz rym - wyklaskujemy lub wytypujemy rytm, a dziecko po nas powtarza. W tym ćwiczeniu dodatkowo rozwijamy u dziecka pamięć słuchową.

Co się zmieniło? – rozkładamy przed dzieckiem, w jednej linii, kilka przedmiotów (możemy użyć np. piłki, książki, kubka, ołówka, miśka). Dziecko przygląda się i zapamiętuje kolejność ułożenia. Następnie zasłaniamy mu oczy i zabieramy jakiś przedmiot. Zadaniem dziecka jest powiedzenie czego brakuje.

Puzzle – doskonała zabawa i trening koncentracji oraz koordynacji wrokowo-ruchowej

Rysowanie oburącz - kreślenie obrazka obiema rękami pobudza powstawanie połączeń między półkulami mózgu, co doskonale wpływa na koncentrację u dziecka. Można wydrukować połowę rysunku, jedną ręką kreślimy po śladzie a drugą, w tym samym czasie, staramy się zrobić odbicie lustrzane obrazka.

 Żonglowanie: wystarczą dwie lub trzy piłeczki (zamiast piłek mogą być zwinięte w kłębek skarpetki lub woreczki z grochem), Przerzucając piłeczki nasze półkule mózgowe współpracują i usprawniają się.

Leniwe ósemki – Dziecko rysuje w powietrzu jedną rączką poziomą ósemkę. Następnie wykonuje to samo dwoma rączkami.

Wymyślane historyjki - osoba dorosła rozpoczyna opowiadanie bajki jednym zdaniem. Kolejne zdanie dopowiada dziecko. Ważne, żeby każde następne zdanie było kontynuacją poprzedniego, aby historyjka była spójna. Żeby było ciekawiej, bajkę możemy rysować w trakcie opowiadania. dziecko będzie bardziej skupione i zaciekawione grą.

Słuchanie ciszy

 Dziecko zamyka oczy. Dajemy polecenie, aby skoncentrowało się na dochodzących dźwiękach z otoczenia. Dajemy mu czas na wsłuchanie się. Następnie pytamy, co słyszało, jaki dźwięk przypadł mu do gustu, co go drażniło. Jaki jest najbliższy dźwięk, który słyszysz? Jaki jest najgłośniejszy? Jaki najcichszy? Jaki najdalszy?

 

Powyższe propozycje zabaw i ćwiczeń łączą przyjemne z pożytecznym. Spędzając w ten sposób czas z dzieckiem doskonale się bawimy, wspomagamy procesy poznawcze malucha oraz sami trenujemy umysł. Regularne wykonywanie treningów pozwala na znaczną poprawę nie tylko koncentracji, ale też pamięci, słownika i wyobraźni.

Takie ćwiczenia na koncentrację zalecane są dla wszystkich. Gdy wejdą w nawyk sprawność umysłowa znacznie się poprawia.

WAŻNE

 1. Wymagania stawiane dziecku powinny być dla niego możliwe do zrealizowania, zgodne z poziomem jego rozwoju psychofizycznego,

2. Podczas codziennych rozmów z dzieckiem niezbędne jest utrzymywanie z nim kontaktu wzrokowego, uważne słuchanie i autentyczne zainteresowanie jego przeżyciami- jeśli gubi wątek, jest chaotyczne w swoich wypowiedziach należy subtelnie naprowadzać je na główny temat, reagować na to, co mówi, aby wiedziało, że rodzic go słucha,

 

Kilka pozycji książkowych, które przydadzą się do przeprowadzania ćwiczeń usprawniających pracę mózgu.

 Dorota Pyrgies – „Skoncentruj się" – zabawowe formy ćwiczeń na koncentrację, Wydawnictwo Epideixis

 Bożena Janiszewska – „Wspomaganie koncentracji i nie tylko" – ćwiczenia i zabawy dla dzieci od 4 do 9 lat, Wydawnictwo Seventh Sea, Warszawa 2007 r.

 Aleksander Jaglarz – „Ćwiczę koncentrację", Wyd. WiR, Kraków

Sikorska Iwona „Trening koncentracji. Jak rozwijać uwagę i pamięć dziecka”, Wydawnictwo Edukacyjne, Lublin 2010.r

 

Jak postępować z agresywnym dzieckiem?

Agresja_wsrod_mlodziezy.pdf

Niestabilność emocjonalna, drażliwość, niezdolność do przewidzenia konsekwencji swojego działania – to stany typowe dla wszystkich dorastających nastolatków. Jak możemy pomóc im radzić sobie z emocjami, zanim zamienią się w agresję.                                                                                                                               

Agresja to umyślne działanie na czyjąś szkodę. Może być jawna albo ukryta. Może polegać na wyrządzaniu krzywdy istotom żywym lub niszczeniu przedmiotów. Może być reakcją na zachowania lub sytuację,  albo celowym zachowaniem, którego celem jest sprawienie komuś fizycznego bólu lub psychicznego cierpienia. Może polegać na biciu, szczypaniu, popychaniu – i wtedy mówimy o agresji fizycznej – lub obrażaniu, grożeniu, szantażowaniu, czyli agresji słownej. Agresja to także cyberprzemoc, czyli wysyłanie obraźliwych maili, poniżające wpisy na portalach społecznościowych, umieszczanie w Internecie ośmieszających filmików czy zdjęć lub charakterystyczna dla nastolatków agresja relacyjna, która obejmuje przede wszystkim rozpuszczanie plotek, manipulowanie przyjaźniami, społeczne odrzucenie, sarkazm, krytykowanie, obgadywanie, zdradzanie powierzonych sekretów, wyśmiewanie, wyrzucanie z mediów społecznościowych, nadmierne współzawodnictwo, poniżanie, konkurowanie we wszystkim czy zazdrość, wykluczenia w grupie rówieśniczej.                                                       

Przyczyn zachowań agresywnych może być wiele. Często jest wołaniem o pomoc, obroną przed kolejną zdradą zaufania, walką o akceptację, zaspokojenie potrzeb psychicznych czy zapewnienie bezpieczeństwa. Bywa reakcją wyuczoną, zaobserwowaną od najbliższych np. rodziców lub osób ważnych dla dziecka. Jeżeli dziecko przez wiele lat wychowuje się w domu gdzie panuje przemoc i agresja może podobnie zachowywać się względem rówieśników i najbliższych. Za agresją najczęściej kryje się samotność i cierpienie psychiczne, niezrozumienie, niedojrzałość emocjonalna. Agresja przejawiana przez nastolatków jest związana zarówno z ich dojrzewaniem biologicznym, jak i psychicznym. Może to powodować czasowy spadek umiejętności kontroli zachowań, niskiej samooceny, szukaniu własnej tożsamości. Nastolatek chce być kimś ważnym, zauważonym i często walczy o to agresją.  

Agresor z powodu swojego zachowania jest nielubiany, omijany i izolowany. Izolacja wpływa na poczucie osamotnienia i wywołuje frustrację, a jedynym znanym nastolatkowi sposobem zareagowania w tej sytuacji jest kolejny akt agresji. Agresywne dzieci wywierają silny wpływ  na osoby będące z nimi w interakcji – rodziców, rówieśników, nauczycieli. Wielu rodziców broni swoich dzieci, tłumacząc, że to inni je prowokują, to oni im dokuczają.  To bardzo niebezpieczna postawa, bo usprawiedliwia agresję i zwalnia nastolatka od refleksji i zastanowieniem się nad swoim zachowaniem. Celem wychowania jest właśnie uczyć dzieci, jak nie ulegać prowokacji, jak radzić sobie z krytyką i negatywnymi emocjami. Najważniejszym zadaniem szczególnie dla rodziców jest uświadomienie dzieciom, jak bolesne skutki pociąga za sobą agresja. Dziecko musi zdawać sobie  sprawę z konsekwencji swoich zachowań. Żeby potrafiło postawić się na miejscu ofiary, zrozumiało, jak ich zachowanie wpływa na samopoczucie drugiej strony. Uczmy dzieci empatii.       

Na agresywne zachowania należy reagować zawsze, już od najmłodszych lat.Trzeba więc zauważać i interweniować, wyciągać konsekwencje za łamanie zasad, jednak nie karać surowo. Nieprawidłowe karanie zachowań agresywnych nie tylko ich nie eliminuje, lecz wręcz utrwala agresję. Najlepiej, aby konsekwencje zachowań były naturalne – wynikające z wyrządzonej krzywdy, na przykład osobiste przeprosiny ofiary,  zadośćuczynienie wyrządzonej krzywdzie, naprawa zniszczonej rzeczy lub zwrot pieniędzy z własnego kieszonkowego. Skuteczniejsze jest wzmacnianie zachowań pożądanych niż surowe karanie zachowań niepożądanych. Lepiej, żeby nastolatek pozytywnym zachowaniem zapracował na możliwość korzystania z telefonu czy komputera, niż miał ten przywilej zabierany jako karę za zachowanie agresywne.

Jak rodzice mogą radzić sobie z agresją dzieci?

Dbać o dobre relacje z dzieckiem od urodzenia. Kochać, rozumieć, przytulać, akceptować i rozmawiać. Znaleźć dla niego czas. Wyznaczać wyraźne granice i reguły postępowania. Konsekwentnie przestrzegać tych zasad, stanowczo reagować na nieposłuszeństwo dziecka: spokojnie i bez agresji, ale zdecydowanie. Budować u dziecka własny autorytet, oparty na szacunku, a nie na władzy. Przyjrzeć się swojemu zachowaniu, zwłaszcza w sytuacjach trudnych, w obliczu bezradności czy złości.  Dawać pozytywny przykład.  Uczyć dzieci w naturalny sposób rozładować napięcie aktywnością  fizyczną, pozwolić mu rozwijać swoje pasje i zainteresowania.